മണ്ണിന്‍റെ കവിതകള്‍ മണക്കുമെന്‍ വഴികളില്‍
മണ്ണും മരങ്ങളും പൂക്കളും പുഴകളും
പറയുന്നതോ ഈ വിണ്ണിന്‍റെ ശോകം....
ഇന്നിതാ ഇവിടെയീ നീരൊഴുക്കു വറ്റിയ
വരണ്ട വിളനിലങ്ങളും കലപ്പയുടെ
കാതുകള്‍ മറന്നൊരിമ്പവും ഉണര്‍വ്വിന്‍റെ
കാലം മറന്നു സുഷുപ്തിയിലാണ്ട
പൊന്മണികളും പിറക്കുവാന്‍ ആശിച്ചു
നിറംമങ്ങിയ ചാപിള്ളകളുടെ കവിള്‍ത്തട-
ങ്ങളിലെ ഉണങ്ങിയ ഉപ്പുപാടങ്ങളുമെല്ലാം
തേടുന്നതോ വിണ്ണിന്‍റെ കണ്ണീര്‍......
നീര്‍തൊട്ടുതൊടാത്ത അസ്തമയസൂര്യന്‍റെ
അധരങ്ങള്‍ വിണ്ടുകീറിയ വേദനയില്‍
വിടര്‍ന്നിട്ടും കൊഴിയാതെ വിതുമ്പുന്നിതാ
ഓര്‍മ്മയുടെ നനുത്ത മഴമേഘപൂക്കള്‍...
ജിഹ്വതലപ്പുനീട്ടി ജലപാനം കൊതിക്കുമീ
മണ്ണിന്‍റെ മരിക്കാത്ത പുല്‍നാമ്പുകള്‍
അഗ്നിഹോത്രം ചൊരിയവെ വിണ്ണിന്‍റെ
ഹൃദയം വൃത്തംവെച്ച വൃണങ്ങള്‍ക്കുചുറ്റും
പെയ്തിറങ്ങാത്ത കണ്ണീരിന്‍റെ കഥപറഞ്ഞു...
മണ്ണിന്‍റെ മക്കളുടെ വിലാപങ്ങളില്‍ കരിയട-
ര്‍ന്ന പുറംതൊലികളും പാപവിധിയേറ്റ
ജീവകോശങ്ങളും തിരുത്താനാവാതെ
പഴിക്കുന്നു സ്വയാര്‍ജ്ജിതകര്‍മ്മദോഷങ്ങളെ..
വെറുക്കുവാനാകുമോയീ കരിമ്പടം പുതപ്പിച്ച
ആധുനികജീവചരിത്രത്തെ മറക്കുവാനാകുമോ
നമുക്കീ വെട്ടിവീഴ്ത്തപ്പെട്ട ജൈവമാതാക്കളെ..
പാപമേ നിന്നെ മരണമെന്നോതി പഠിപ്പിച്ച
പൂര്‍വ്വികതേജസ്സുകളെ നമിക്കുന്നു ഞാനെന്നും...
_________________________________________________
