മുറിക്കോണില്‍ മയങ്ങുന്ന പൊന്നോമന..
ഒന്നുനോക്കി പാതിയടഞ്ഞ മിഴികള്‍..
പതിയെച്ചെന്നു വിരലുകളില്‍ കൈചേര്‍ത്തു..
തണുപ്പു കലര്‍ന്നൊരു നോവ്‌.....
ചെവിവട്ടം പിടിച്ച് ഹൃദയത്തിലേക്കിറങ്ങി
നാഴികമണികള്‍ക്ക് നേരിയ വിറയല്‍...
ഒരു പിടച്ചിലില്‍ തുറന്ന മിഴികള്‍ക്ക്
അന്തിസൂര്യന്‍റെ കലങ്ങിയ ചുവപ്പ്...
വരണ്ട ചുണ്ടുകള്‍ പിളര്‍ത്തി
തളര്‍ന്ന വാക്കുകള്‍ അടുക്കി
അവന്‍ പയ്യെ പറഞ്ഞു....
കണ്ടോ അച്ഛാ !
വാവയ്ക്ക് വയ്യ..
ഉടുപ്പൂരീട്ടും മേല് നീറുന്നൂ..
കണ്ണാടി കണ്ടാ വാവയ്ക്ക് പേടിയാ..
എത്ര കുളിച്ചാലും നാറ്റം പോണില്ല..
കുട്ടികളൊന്നും കളിക്കാനും കൂട്ടില്ല..
എന്താ അച്ഛാ വാവയ്ക്ക്..?
മാറാത്ത വാവുവാണോ...?
ആരാ അച്ഛാ ഇതു തന്നത്...
ദൈവാണോ...?
അച്ഛാ !!..വാവയിപ്പോ മരിക്ക്യോ...??
വാവയ്ക്ക് വയ്യ !!....
ഉമിനീര്‍ വറ്റി തൊണ്ടവരണ്ടുണങ്ങി
പിന്നിലേക്ക്‌ തെളിയുന്ന കാഴ്ചകള്‍...
അസ്ഥിയില്‍ തീര്‍ത്ത സമരപന്തലുകള്‍
ചുടുചോരയില്‍ മുക്കിയ ചെങ്കൊടികള്‍
പച്ചയും മഞ്ഞയും തൂവെള്ളയും
ആര്‍ക്കും വേണ്ടാതെ കറുപ്പ്....
ശ്വാസംപിടിച്ചും കൈകള്‍ചുരുട്ടിയും
ഉയര്‍ത്തിവിട്ട വന്‍കോമരങ്ങള്‍..
യുദ്ധകാഹളങ്ങള്‍ ജയഭേരികള്‍..
നടുനിവര്‍ത്താതെ നേടിക്കൊടുത്ത വിജയം..
പകരം നിങ്ങള്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കെന്തുതന്നു....
കരിഞ്ഞപുറംതൊലികളും ചീര്‍ത്തശിരസ്സുകളും
ഓരോ നെന്മണിയിലും തളര്‍ന്നുറഞ്ഞ വിശപ്പും..
വികൃതമാക്കപ്പെട്ടതെങ്കിലും
ഞങ്ങള്‍ക്കുമില്ലേ നിങ്ങളെപ്പോലെ
കൈകാലുകള്‍, കണ്ണുകള്‍ , ചുണ്ട്, മൂക്ക്....
സിരകളില്‍ പ്രവഹിക്കുന്നതും ഒരേ ചുവപ്പ്,
ചൂട്, ചൂര് , കാമനകള്‍ , നിഷ്ടകള്‍ എല്ലാമെല്ലാം..
പിന്നെന്തേ മനുഷ്യാ നീ ഞങ്ങളെയോര്‍ത്തു
വിലപിക്കാത്തത്.....
ഞങ്ങള്‍ക്കു വേണ്ടി വരും തലമുറകള്‍ക്കു
വേണ്ടി നിനക്കിതൊന്ന് അവസാനിപ്പിച്ചൂടെ......?
________________________________________________________
