കാലത്തിനൊപ്പം നടന്ന് കവി അയ്യപ്പനെപ്പോലെ
വല്ല കടത്തിണ്ണയിലും കിടന്ന് ചാവണം..
മരവിച്ച കൈയ്യില്‍ ചുരുട്ടിപ്പിടിച്ച
രണ്ടുവരി കവിത, കടല്‍പ്പാടങ്ങളില്‍
അലയുന്ന ആല്‍ബട്രോസുകളെക്കുറിച്ചാവണം..
കിടന്നകിടപ്പില്‍ ഇരുട്ടിനോട്‌ കടപ്പെട്ട്
തിരിച്ചറിയപ്പെടാതെപോയ
കറുത്ത ആത്മാവായി സ്വയം പരിമിതപ്പെടണം..
കൂട്ടുവെട്ടി മുന്‍പേ പറന്ന ഹൃദയത്തോട്,
കട്ടെടുത്ത് കൊതിച്ചുതീര്‍ത്ത സ്വപ്നത്തിന്‍റെ ഒടുക്കം
ഒന്നും പറയാതെ പോകണം..
_______________________________________( പ്രിയദര്‍ശിനി പ്രിയ )
